Człowiek, który pokochał chłód

Zgubne nawyki

Cechą charakterystyczną Nauczyciela była wielka wyrozumiałość wobec ludzkich ułomności. Choć twierdził, że większość niedomagań sprowadzają nawyki współczesnego człowieka, przyzwyczajonego do używek, dogadzania sobie i w ogóle do wygodnego trybu życia, nie wzywał do praktykowania jakiejś skrajnej ascezy, ale jedynie umiarkowania, jakkolwiek stanowczo wykluczał na przykład używanie napojów alkoholowych.

Iwanow słał memoriały do władz komunistycznych, ale nie spotykały się one ze zrozumieniem. Nauczyciel spędził w więzieniach, łagrach i zakładach psychiatrycznych ponad dwanaście lat. Wypuszczano go stamtąd kilkakrotnie skrajnie wyniszczonego, tylko po to, aby umarł poza murami, on natomiast po odzyskaniu wolności szybko wracał do zdrowia. Dopiero na początku lat osiemdziesiątych XX wieku zainteresowały się osiągnięciami Iwanowa gazety. Kiedy momentalnie wyleczył z bronchitu jednego z bardziej znanych dziennikarzy, o „znachorze” z ukraińskiej prowincji zaczęły pisać czołowe pisma w ZSRS. Wkrótce stworzony przez niego system stał się popularny między innymi wśród członków kulturalnych elit Moskwy. Nie brakowało również krytyków, którzy oskarżali Iwanowa o szarlatanerię.

Spuścizna Iwanowa

Porfiry Iwanow zmarł w 1983 roku pozostawiając po sobie ponad 250 zeszytów z notatkami. Stronnicy Nauczyciela, zwani „Iwanowcami”, w liczbie co najmniej 10 tysięcy (są wśród nich m. in żona prezydenta Kazachstanu oraz kilku rosyjskich prominentów), starają się kontynuować dzieło mistrza. Jego ostatnie przesłanie skierowane do ludzkości brzmi: „Błagam wszystkich: zajmijcie swoje miejsce w przyrodzie, ono nie jest przez nikogo obsadzone i nie można go sobie kupić za żadne pieniądze, lecz tylko zdobyć własnym trudem i na swój pożytek”.

Alfred Tempel